کاردرمانی و گفتار درمانی مسیحا رهاب

دیزآرتری یکی از اختلالات گفتاری است که ناشی از آسیب به سیستم عصبی مرکزی یا محیطی است. این اختلال می‌تواند بر کیفیت و قابلیت ارتباط افراد تأثیر بگذارد و نیازمند مداخلات درمانی متناسب با نوع و شدت آن است. گفتاردرمانی به عنوان یکی از روش‌های مؤثر در ارتقای مهارت‌های گفتاری افراد با اختلالات دیزآرتری نقش بسزایی دارد. در این مقاله، به بررسی نوع‌ها و راهکارهای گفتاردرمانی در درمان اختلالات دیزآرتری پرداخته خواهد شد.

انواع دیزآرتری:

دیزآرتری شل (Flaccid)
دیزآرتری سفت (Spastic)
دیزآرتری عدم تعادل (Ataxic)
دیزآرتری کم جنبشی (Hyporkinctic)
دیزآرتری بیش جنبشی (Hyperkinetic)
دیزآرتری نورون محرکه فوقانی یک‌طرفه (UUMN)
دیزآرتری ترکیبی
نقش گفتاردرمانی در درمان دیزآرتری:

تمرینات منظم و برنامه‌ریزی شده: گفتاردرمانان با ارائه تمرینات مناسب و منظم به همراه برنامه‌ریزی دقیق، به بهبود مهارت‌های گفتاری افراد مبتلا به دیزآرتری کمک می‌کنند.
تمرکز بر نواحی مختلف گفتار: با توجه به نوع و شدت اختلال، تمرکز بر نواحی مختلف گفتاری مانند سیستم تنفسی، آوازسازی، تشدید و تولید صداهای گفتاری، بهبود عملکرد گفتاری را تسهیل می‌کند.
استفاده از تکنیک‌های مختلف: گفتاردرمانان از تکنیک‌ها و روش‌های متنوعی مانند تمرینات تنفسی، تمرینات آوازسازی، و تمرینات تقویت عضلات گفتاری برای بهبود عملکرد گفتاری استفاده می‌کنند.
پیگیری و ارزیابی دوره‌های درمان: ارزیابی دوره‌های درمان و پیگیری نتایج به دست آمده از تمرینات، برای تعیین تغییرات و بهبودهای لازم از اهمیت بالایی برخوردار است.
نتیجه‌گیری: با توجه به تأثیر بالقوه اختلالات دیزآرتری بر کیفیت زندگی افراد، استفاده از روش‌های گفتاردرمانی به عنوان یکی از مداخلات مؤثر و موثر در بهبود مهارت‌های گفتاری و ارتباطی آنها ضروری است. با اجرای تمرینات منظم و پیگیری دقیق، می‌توان بهبود قابل توجهی در عملکرد گفتاری افراد مبتلا به دیزآرتری را فراهم کرد.